Aby zobaczyć opis zdjęcia, wystarczy najechać na niego myszą.

Supermarine Spitfire

Spitfire jest jednym z najsłynniejszych samolotów II Wojny Światowej. Został on zaprojektowany w wytwórni Supermarine przez znanego konstruktora rekordowych wodnosamolotów - inż Reginalda Mitchella. Został oblatany 5.03.1936 r. prototyp o symbolu 300 i potwierdził oczekiwania. Okazał się bardzo szybki, zwrotny i łatwy w pilotażu.

W 1937 r. przystąpiono wreszcie do produkcji seryjnej wersji Spitfire Mk.I uzbrojonej w 4 karabiny maszynowe 7,7 mm. Do końca października 1939 zamówiono łącznie 4000 egzemplarzy. Jeden taki samolot trafił również do Polski (w celach badawczych nowych technologii). Maszyna wysłana w sierpniu 1939 nigdy jednak do Polski nie dotarła. Od 175 wyprodukowanego egzemplarza w samolotach Spitfire zaczęto montować świetne silniki Rolls-Royce Merlin III oraz trójłopatowe, metalowe śmigła o zmiennym skoku. Podczas produkcji do samolotów Spitfire wprowadzono także szybę pancerną z przodu osłony kabiny i płytę stalową chroniącą tył głowy i barki pilota. Wytwarzano dwie odmiany wersji Mk.I - odmianę Mk.IA uzbrojoną w 8 karabinów maszynowych Browning 7,7 mm i odmianę Mk.IB z 2 działkami 20 mm i 4 karabinami 7,7 mm.

W roku 1940 pojawiła się nowa wersja Mk.II napędzana rzędowym silnikiem tłokowym Merlin XII o mocy 1175 KM z trójłopatowym śmigłem o zmiennym skoku. I w tym przypadku zależnie od konstrukcji płata i zamontowanego w nim uzbrojenia wytwarzano dwie odmiany : A i B. Istniała również wersja Mk IIc, która służyła w ratownictwie morskim. Łącznie w wersji Mk.II zbudowano 920 samolotów. Samoloty wersji Mk.III miały mieć wciągane w locie kółko ogonowe oraz grubsze opancerzenie o masie 40 kg. Zbudowano tylko 2 prototypy, przebudowane z wersji Mk.I. Planowano również uruchomienie produkcji wersji Mk.IV z silnikiem Griffon

Na początku 1941 r. rozpoczęto produkcję samolotów Spitfire Mk.V. Od poprzednich wersji różniły się one wzmocnioną konstrukcją kadłuba i łoża silnika, a także grubszym opancerzenie, poza tym były napędzane silniejszym silnikiem tłokowym Merlin 45 o mocy 1470 KM. Wersja Mk.V była uzbrojona w: 2 działka HS Oerlikon 20 mm i 4 karabiny maszynowe Colt Browning 7,7 mm, oraz mogła zabierać ze sobą jedną bombę o wadze 226 kg lub dwie po 113 kg.

Z powodu ciagle powstających nowych modeli samolotów niemieckich (np. Messerschmitt Bf-109G czy Focke-Wulf 190A1), piloci brytyjscy doszli do wniosku, że ich samoloty coraz bardziej odstawają od maszyn niemieckich. W wytwórni Supermarine prowadzono co prawda prace nad wersjami Mk.VI, Mk.VII i Mk.VIII stosując do ich napędu różne silniki oraz skrzydła o nieco zmodyfikowanej konstrukcji, ale nie przynosiło to zadowalających wyników. Zmuszeni naglącą potrzebą zbudowania nowego Spitfire'a, wobec przedłużających sie prób z wyżej wymienionymi wariantami, konstruktorzy zdecydowali się w ramach eksperymentu zabudować na płatowce Mk.VC mocniejszy silnik wysokościowy ze sprężarką dwustopniową Merlin 61 o movy 1565 KM. W tym celu odpowiednio zmodyfikowano łoże silnika, a pod skrzydłami zabudowano dwie chłodnice cieczy likwidując tym samym charakterystyczną asymetrię kształtu samolotu wersji Mk.V. Przeróbki te okazały się strzałem w dziesiątkę. Uzyskano bardzo dobry samolot myśliwski, który oznaczono jako Spitfire Mk.IXC. W pierwszych egzemplarzach przyjęto uzbrojenie z wersji Mk.VC. Składało się ono z 2 działek 20 mm i 4 karabinów 7,7 mm.

Okazało się, że dzięki nowej wersji Spitfire'a Brytyjczycy osiągnęli wyższość nad samolotami niemieckimi. Przystąpiono do produkcji kilku odmian wersji Mk.IX przeznaczonych do różnych zadań. Miały one w związku z tym różne silniki i skrzydła. I tak Spitfire F Mk.IX to podstawowa odmiana myśliwska, LF Mk.IX działała na małej wysokości i miała silnik Merlin 66 o mocy 1580 KM, HF Mk.IX z silnikiem Merlin 70 o mocy 1475 KM miała zwiększona rozpiętość skrzydeł o spiczastych końcówkach i była przeznaczona do walk na dużych wysokościach.

Od roku 1944 zaczęto Spitfire'a Mk.IX (wprowadzono do niego kilka następnych zmian) używać coraz częściej do zadań myśliwsko-bombowych. Bardzo rozpowszechniona była odmiana LF Mk.IXE ze skrzydłami o obciętych końcówkach i usterzeniem kierunku o dużej cięciwie. Samoloty te produkowano od lutego 1945 miały obniżony grzbiet kadłuba i kroplową osłonę kabiny pilota. Montując w kadłubie dodatkowe zbiorniki paliwa zwiększono zasięg samolotu.

Autor: von_scheisse