Aby zobaczyć opis zdjęcia, wystarczy najechać na niego myszą.

Panzerfaust

Ręczny granatnik przeciwpancerny nazywany Panzerfaust (lub początkowo Faustpatrone) pojawił się w uzbrojeniu armii niemieckiej w 1943 roku. Początkowo wyprodukowano dwa modele zwane Panzerfaust 1 i Panzerfaust 2 ich budowa była praktycznie identyczna, różniły się przede wszystkim kalibrem głowicy bojowej, wagą i możliwościami przebicia pancerza. Potem gdy ilość wersji wzrosła oznaczano je cyframi odpowiadającymi skutecznej donośności broni np. Panzerfaust 30, 60, 100, 150.

Skonstruowanie skutecznej, lekkiej broni przeciwpancernej zdolnej do obsługi przez jednego żołnierza zostało umożliwione przez zastosowanie w konstrukcji głowicy bojowej efektu kumulacyjnego. Zjawisko kumulacji polegające na fakcie, że wykonanie z materiale wybuchowym zagłębienia z przeciwnej strony punktu detonacji zwiększa wielkość przebijanego pancerza. Do miana odkrywców tego zjawiska pretenduje dwóch ludzi: Amerykanin Charles Monroe i Niemiec Max Foster, którzy badali te zjawisko niezależnie do siebie w ostatnim dwudziestoleciu XIX wieku. Jednak postęp w dziedzinie badań nad zjawiskiem kumulacji dokonał się dopiero w latach trzydziestych XX wieku. Prace prowadzone w Niemczech i Szwajcarii pozwoliły na skonstruowanie skutecznego pocisku kumulacyjnego. Natomiast efekt bezodrzutowości broni osiągnięto przez zastosowanie otwartej od tyłu dyszy wylotowej i wypływu gazów wylotowych skierowanych do tyłu, co równoważyło siłę odrzutu powodując odczuwanie przez strzelca tylko niewielkiego drgania broni w momencie gdy pocisk opuszczał rurę wyrzutni.

Panzerfaust był prostą bronią jednorazowego użytku dostosowaną do masowej produkcji, składającą się z dwóch podstawowych elementów: rury-wyrzutni i głowicy bojowej. Rura-wyrzutnia była wykonana z miękkiej stali i posiadała na stałe umocowany mechanizm odpalający i celownik. Ładunkiem miotającym był tekturowy pakiet z czarnym prochem umieszczony wewnątrz rury, która dodatkowo była zabezpieczona kartonową pokrywką (wyrzucanej podczas strzału ciśnieniem gazów prochowych), która miała na celu ochronę tylnego otworu wyrzutni przed zapchaniem zanieczyszczeniami. Mechanizm odpalający składał się z iglicy ze sprężyną, spustu, bezpiecznika oraz dźwigni napinającej pełniącej również rolę celownika. Głowica bojowa wypełniona materiałem kruszącym w postaci stopu trotylu i heksogenu zawierała wkładkę kumulacyjną wykonana z miękkiej blachy stalowej oraz posiadała czepiec balistyczny dla polepszenia własności aerodynamicznych. Zapalnik bezwładnościowy był umieszczony w części ogonowej pocisku za ładunkiem kumulacyjnym. Część ogonowa posiadała także rozkładane w czasie lotu brzechwy stabilizujące lot głowicy.

Posługiwanie się tą bronią było bardzo proste i dostępne nawet dla nieprzeszkolonego żołnierza posługującego się prostymi instrukcjami nalepianymi na głowicy. Panzerfausty były dostarczane w skrzyniach zawierających 4 sztuki broni (nieuzbrojonej) oraz spłonki i pobudzacze. W celu uzbrojenia Panzerfausta należało zdjąć głowicę, założyć pobudzacz ze spłonką i ponownie obsadzić głowicę w rurze wyrzutni. Do strzelania należało wyjąć zawleczkę, podnieść ramie celownika i odbezpieczyć broń poprzez obrócenie bezpiecznika o 90 stopni. Celownikiem było ramie napinające z wykonanymi trzema otworami celowniczymi odpowiadającymi odległościom 20,30,40 metrów (dla Panzerfaust 30k(klein) natomiast jako muszki używano najwyższego punktu głowicy bojowej. Podczas strzelania należało zapewnić sobie wolna przestrzeń ze względu na wydostające się z tyłu gazy wylotowe, które mogłyby odbić się od przeszkody i spowodować obrażenia u strzelca lub razić żołnierzy stojących z tyłu. Instrukcja podawała odległość bezpieczną za wylotem rury-wyrzutni jako 10m.

Wraz z rozwojem broni zwiększała się jej skuteczność, celność i donośność, w modelu Panzerfaust 150 dokonano zmiany w postaci możliwości wielokrotnego ładowania rury wyrzutni głowica bojową. Głowica o zmniejszonym kalibrze została połączona z ładunkiem miotającym, a powtórnego załadowania mógł dokonać użytkownik broni. Rura wyrzutnia była obliczona na wytrzymałość 10 strzałów.

Po zakończeniu wojny Rosjanie przetransportowali zdobyte zakłady produkujące Panzerfausty do Związku Radzieckiego i rozpoczęli produkcję Panzerfausta 150 jako RPG-1 (Rucznoj Protiwotankowyj Granatamiot), a na początku lat pięćdziesiątych zmodernizowali go i produkowali pod nazwą RPG-2, który był używany m.in. w Polsce i wielu krajach związanych ze Związkiem Radzieckim

Autor: Razorblade