Aby zobaczyć opis zdjęcia, wystarczy najechać na niego myszą.

Bergmann MP 18.I

Pistolet maszynowy Bergmann MP 18.I był praktycznie pierwszym sprawnie działającym i nadającym się do użytku bojowego pistoletem maszynowym (nie da się raczej do tej grupy zaliczyć pierwszego produkowanego seryjnie pistoletu maszynowego Villar Perosa, którego przeznaczenie taktyczne mieściło się raczej w zakresie lekkiej broni maszynowej - była to przypominająca mały ręczny karabin maszynowy broń o dwóch lufach i dwójnogu - uważam, że zaliczono go do pistoletów maszynowych tylko ze względu na używany nabój pistoletowy). Prace nad tą bronią rozpoczęły się w 1916 roku i były prowadzone pod kierunkiem Hugo Schmeissera w fabryce Bergmana w Suhl. Nowa broń miała uzupełnić lukę pomiędzy pistoletami z dostawną kolbą (jakimi jak Mauser C96 i Luger) a karabinami piechoty i pierwszymi ręcznymi karabinami maszynowymi (Madsen) i lekkimi karabinami maszynowymi (Maxim MG 08/15) nie nadającymi się zbytnio do walki w ciasnych okopach I wojny światowej.

W trakcie konstruowania broni wzięto pod uwagę fakt, że broń tego typu produkowana w warunkach wojennych powinna mieć prostą konstrukcję i być dostosowana do masowej produkcji maszynowej. Pomimo tego jakość wykonania broni była wysoka, zastosowano obróbkę skrawaniem. Produkcję na niewielką skalę rozpoczęto w na przełomie roku 1917 i 1918, początkowa planowano wprowadzić po sześć pistoletów maszynowych w kompanii (ciekawostką jest fakt, że przewidywano etat amunicyjnego - przenoszącego dodatkowe magazynki) ale zakończenie wojny przerwało produkcję tej interesującej broni. Ocenia się, że w owym czasie wyprodukowano do około 30000 szt., z których niewiele ponad 50% została przekazana oddziałom frontowym i została użyta w walce okazując się być bardzo efektywną bronią podczas starć na niewielkich odległościach. Po wojnie broń ta była wykorzystywana w policji Republiki Weimarskiej. Konstrukcja MP 18 wywarła duży wpływ na następne konstrukcje pistoletów maszynowych.

Po pierwszej wojnie światowej konstruowanie broni automatycznej zostało w Niemczech zakazane i produkcja MP 18 została podjęta w latach dwudziestych na podstawie licencji w fabryce broni SIG w Szwajcarii z przeznaczeniem na eksport. MP 18 był używany m.in. w Japonii.

Pistolet maszynowy MP 18 działał na zasadzie odrzutu swobodnego zamka (ryglowanie realizowane było masą zamka), posiadał stałą iglicę i miał możliwość prowadzenie tylko ognia ciągłego. Broń była wyposażona w perforowaną osłonę lufy i jednolite drewniane łoże z kolbą typu karabinowego. W zasadzie broń wymiarami i kształtem przypominała mały karabinek.

Pistolet maszynowy MP 18 był zasilany z bębna ślimakowego o pojemności 32 nabojów wkładanego w gniazdo z lewej strony broni i to właśnie ten element był najsłabszy w całej konstrukcji. Wynikało to z faktu, że pierwotnym przeznaczeniem tego magazynka było zasilanie pistoletu Luger, skąd jego charakterystyczny kształt, umożliwiający umieszczenie w rękojeści pistoletu. Magazynek bębnowy był bardzo skomplikowany i często się zacinał pod wpływem zanieczyszczeń, o które w warunkach wojennych nie było trudno. Ten typ magazynka został wykorzystany w zasilaniu broni na wyraźne żądanie czynników wojskowych w celu ułatwienia zaopatrzenia (pistolety Luger z długa lufą, kolbą i magazynkiem bębnowym znajdowały się już w wyposażeniu pododdziałów frontowych - tzw. model artyleryjski). Decyzja ta była chybiona i bardzo szybko wprowadzono gniazdo magazynka ustawione prostopadle do broni (poprzednie umieszczone było skośnie ku tyłowi broni) oraz prosty magazynek pudełkowy na 20 naboi, który pierwotnie został skonstruowany przez Schmeissera do wykorzystania w MP 18, a zarzucono go pod naciskiem komisji wojskowej oceniającej przydatność nowej broni. Pistolety dostosowane do magazynka pudełkowego były często nieoficjalnie nazywane MP 20.

Autor: Razorblade