Aby zobaczyć opis zdjęcia, wystarczy najechać na niego myszą.

MG-34

Karabin maszynowy MG-34 był wynikiem poszukiwania nowego rodzaju broni maszynowej, która mogłaby zastąpić zarówno lekkie (ręczne) karabiny maszynowe jak i ciężkie karabiny maszynowe. Rozwiązanie takie znacznie upraszczało produkcję broni i części zamiennych, ułatwiało szkolenie i zaopatrzenie oraz dawało duże korzyści finansowe ponieważ występowała konieczność produkcji jednego wzoru broni, zamiast dwóch. Poszukiwanie nowego rozwiązania było stosunkowo trudne ponieważ musiano znaleźć taki system działania i zasilania broni który sprawdzi się w broni pełniącej rolę rkm, używaną w ataku i działań mobilnych jak i podczas prowadzenia ognia z dużym natężeniem ze stacjonarnych stanowisk np. w obronie. Podczas tworzenia broni napotykano wiele problemów wynikających ze sprzecznych potrzeb rkm i ckm np. sposób zasilania. Taśma nabojowa jest lepsza dla karabinu maszynowego strzelającego ze stałego stanowiska ponieważ zapewnia większą szybkostrzelność (może zawierać do około 250 naboi) natomiast jest niepraktyczna w ataku, szczególnie po wystrzeleniu większej ilości naboi, zwisa z broni i utrudnia poruszanie się (taśm rozsypnych jeszcze wówczas nie stosowano) dlatego lepszy jest magazynek. Idealnego rozwiązania problemów wynikających z potrzeby uniwersalności nie znaleziono do dziś, jednak w MG-34 udało się znaleźć kompromis w którym zalety górowały nad wadami. Głównym konstruktorem MG-34 był Louis Stange z firmy Rheinmetall.

Karabin maszynowy MG-34 działał na zasadzie krótkiego odrzutu lufy i ryglowany był przez obrót tłoka zaporowego. Oprócz rygli zamkowych zastosowano również czopy z kolkami które wchodzą w wyżłobienia komory zamkowej. Mechanizm odpalający typu bijnikowego natomiast mechanizm spustowy pozwala na prowadzenie zarówno ognia ciągłego jak i pojedynczego. Zmiana rodzaju ognia realizowana jest przez nacisk na górne lub dolne wgłębienie języka spustowego. Naciśnięcie spustu w dolnej jego części powoduje ogień ciągły. Bezpiecznik znajduje się po lewej stronie rękojeści nad kabłąkiem spustu. Głównym rodzajem zasilania jest taśma giętka, metalowa o pojemności 50 lub 250 naboi (odcinki taśmy 50-nabojowej można było łączyć za pomocą naboju w dowolną długość). Broń miała także możliwość zasilania z magazynka siodłowego, dwubębnowego o pojemności 75 naboi. Magazynek ten można było po zmianie pokrywy komory zamkowej na pokrywę z gniazdem magazynka. Skomplikowany magazynek siodłowy, w którym naboje były podawane na przemian z lewego i prawego bębna (dla zachowania wyważenia broni) był powodem zacięć spowodowanych zanieczyszczeniami. W związku z tym zrezygnowano z tego rozwiązania w 1940 roku i w zamian stosowano 50-nabojowe odcinki taśmy umieszczone w bębnowym pojemniku dołączanym do broni. Mechanizm zasilania taśmowego można było przestawiać jako prawo- lub lewostronny. Lufa broni była szybko-wymienna co zapobiegało jej przegrzaniu. MG-34 posiadał dwójnóg mocowany do osłony lufy (w przedniej lub tylnej części lufy) lub można było go ustawiać na składanej podstawie trójnożnej. W użyciu był także teleskopowy trójnóg stosowany do strzelań przeciwlotniczych, chociaż standardowa uniwersalna podstawa też umożliwiała takie strzelanie.

Broń wykonana była z typowo niemiecką dokładnością metodą obróbki skrawaniem, z niewielkimi tolerancjami wymiarowymi. Jej produkcja był stosunkowo droga i czasochłonna, co stało się powodem zastąpienia MG-34 lepiej dostosowanym do masowej produkcji MG-42

Autor: Razorblade