Aby zobaczyć opis zdjęcia, wystarczy najechać na niego myszą.

G-41(W)/G-43

W okresie poprzedzającym II wojnę światową wiele armii świata usiłowało skonstruować i wprowadzić do uzbrojenia sprawne działający karabin samopowtarzalny, ale tylko armia amerykańska przystąpiła do wojny całkowicie uzbrojona w broń samopowtarzalną. Armia niemiecka przystąpiła do II wojny światowej uzbrojona w karabiny Mauser wz.1898, broń z niewielkimi zmianami produkowaną od przełomu wieków. Tuż przed wojną testowano dwa projekty karabinów samopowtarzalnych, a mianowicie G-41(W) konstrukcji Walthera oraz G-41(M) konstrukcji Mausera. Po dość długim okresie prób na przełomie 1942 i 1943 roku wprowadzono do uzbrojenia model konstrukcji Walthera.

Karabin G-41(W) działał na zasadzie odprowadzenia gazów prochowych przy czym gazy były pobierane dość nietypowo bo pod nieruchomą osłoną wylotu lufy. Tłok o walcowym kształcie otaczał lufę i był umieszczony w specjalnej osłonie. Ryglowanie broni odbywało się za pomocą symetrycznych rygli zamkowych, współpracujących z klinem powodującym ich rozchodzenie i schodzenie podczas ryglowania i odryglowania broni. Klin był połączony z trzonem zamka, który był wprawiany w ruch za pomocą tłoka. Karabin posiadał kurkowy mechanizm odpalający z iglicą umieszczoną w klinie ryglującym oraz mechanizm spustowy umożliwiający prowadzenie tylko ognia pojedynczego. Zasilanie broni realizowane było z magazynka (o pojemności 10 nabojów) umocowanego na stałe i napełnianego z łódek nabojowych. W broni stosowano standardowe naboje karabinowe Mauser 7,92 mm x 57. Bezpiecznik znajdował się z tyłu komory zamkowej z lewej strony. Broń posiadała mechanizm zatrzymujący zamek w tylnym położeniu po wystrzeleniu ostatniego naboju co zapobiegało przed przykrą niespodzianką kiedy to w najmniej spodziewanym momencie iglica uderza w pustą komorę nabojową.

Karabin G-41(W) nie był zbyt udaną bronią był zbyt ciężki i źle wywarzony oraz miał problemy z zacięciami spowodowanymi zarastaniem nagarem okolicy nasadki wylotowej, miejsca pobierania gazów prochowych) Wady te usiłowano wyeliminować w następnej konstrukcji karabinu samopowtarzalnego Walthera, którą oznaczono G-43 gdzie zmieniono sposób pobierania gazów prochowych oraz przeniesiono rączkę zamkową z prawej na lewą stronę broni. Wprowadzono również wymienny magazynek. Poprawiło to nieco funkcjonowanie broni ale dopiero konstrukcję MP-43/StG-44 można uznać za udaną próbę wyposażenia wojsk niemieckich w broń automatyczną (samopowtarzalno-samoczynną).

Karabiny samopowtarzalne nie wyparły w armii niemieckiej karabinów i karabinków powtarzalnych i broń powtarzalna (szczególnie karabinek Mauser wz. 98k) była używana praktycznie do końca wojny. Taka sytuacja miała miejsce w większości armii biorących udział w II wojnie światowej (za wyjątkiem armii USA).

Autor: Razorblade