Aby zobaczyć opis zdjęcia, wystarczy najechać na niego myszą.

FG-42

Konstrukcja karabinu FG-42 była wynikiem poszukiwania przez oddziały spadochronowe broni, która mogłaby zastąpić dotychczas używane wzory tzn. karabinki Mauser i pistolety maszynowe MP38/40. Koncepcja jego powstania zrodziła się po desancie na Kretę w 1941 roku, który wykazał braki w uzbrojeniu niemieckich jednostek desantowych. Ponieważ w owym czasie oddziały spadochronowe podlegały Luftwaffe prace prowadzone były niezależnie od wojsk lądowych. Które nie były zainteresowane tego typu bronią, ponieważ właśnie wprowadzały do uzbrojenia karabin samopowtarzalny G 41.

Karabin FG-42 był bronią wykorzystującą odprowadzenie gazów prochowych przez boczny otwór w ściance lufy z ryglowaniem zamka przez obrót symetrycznych rygli. Karabin strzela ogniem ciągłym lub pojedynczym, przy czym w przypadku ognia pojedynczego odbywa się to z zamka zamkniętego natomiast w przypadku ognia ciągłego z zamka otwartego, aby uniknąć przegrzania i samozapłonu naboju w komorze nabojowej. Przełącznik rodzaju ognia znajduje się po lewej stronie broni nad chwytem tam też umieszczono również bezpiecznik. FG-42 był zasilany z magazynka pudełkowego o pojemności 20 naboi kaliber 7,92 mm x 57, wkładanego poziomo z lewej strony broni. Broń została wyposażona w składany dwójnóg zamocowany w przedniej części lufy ponieważ miała również spełniać rolę ręcznego karabinu maszynowego. W celu zredukowania odrzutu i płomienia wylotowego (oba te czynniki były w tej broni bardzo duże ze względu na stosunkowa niewielką mase broni, krótką lufę i zastosowania silnego naboju karabinowego) zastosowano hamulec odrzutu i płomienia na końcu lufy. Do broni można było także przyłączyć bagnet. W trakcie produkcji dokonano także zmian, które miały zredukować zbyt dużą szybkostrzelność broni oraz zmieniono kształt chwytu pistoletowego. W rezultacie powstały dwie odmiany tej ciekawej, jednak niezbyt udanej broni.

Karabin nie był zbyt udana bronią, głównie ze względu na żądanie przez Luftwaffe spełnienia zbyt wielu sprzecznych ze sobą wymagań. Np. przy zastosowaniu pełnowymiarowego silnego naboju karabinowego, nie przekroczono ciężaru broni powyżej 4 kg, co spowodowało problemy z odrzutem i stabilnością w ogniu ciągłym. Wymóg strzelania z zamka otwartego i zamkniętego niepotrzebnie skomplikował konstrukcję. Do tego wymagano by bron mogłaby być wytwarzana bez użycia deficytowych stali wysoko gatunkowych i na bazie uproszczonych technologii. Praktycznie przy takich założeniach niemożliwe było stworzenie dobrze działającej i użytecznej broni więc jej produkcja była ograniczona (wyprodukowano nie więcej niż 7000 sztuk) i raczej była ona rzadko spotykana na froncie.

Autor: Razorblade